Dit is het tweede album van de Italiaanse saxofonist/componist Francesco Amenta, sinds 2017 woonachtig en opererend in New York. Hij is geboren in Modena in Noord Italië, wat een kruispunt sinds het einde van W.O. II was voor veel Amerikaanse jazz artiesten die door Europa toerden zoals Steve Grossman en Jessie Davis. Hij begon als 16 jarige saxofoon te spelen, in die tijd waren er geen jazz opleidingen in Italië, zodoende oefende hij met Amerikaanse muzikanten die in de stad woonden, waaronder o.a. Eddie Henderson en later volgde hij een opleiding aan het jazz conservatorium in Bologna. Zijn liefde voor jazz begon met het luisteren naar een cassette van Sonny Rollins, die een belangrijke invloed zou hebben op zijn artistieke ontwikkeling. Hij ontwikkelde zichzelf met het spelen in big bands met veel topmusici, hij vervolgde zijn muziekstudies aan het conservatorium in Verona en aan de American School of Modern Music in Parijs. Tijdens zijn verblijf in Parijs won hij een competitie die hem het recht gaf tot de studie aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, Nederland, waar hij studeerde met grote namen als Dave Liebman en Joshua Redman.

Nederland werd zijn thuisbasis, hij spendeerde 10 jaar werkend en levend in het land en in Europa, spelend in clubs en op festivals. Hij werkte aan diverse theater projecten, aan een soundtrack voor een Nederlandse film die deel uitmaakte van het Internationale Documentaire Film Festival in Amsterdam en hij maakte in 2015 zijn eerste album “Colors and Ties”. Hij werd aangetrokken door de levendige muziekscene van New York en maakte een eerste bezoek in 2015, hij bleef 3 weken, speelde in jamsessies en legde veel contacten. Hij kwam terug in 2017 voor een verblijf van 3 maanden, maar hij ontmoette de vrouw die zijn echtgenote werd, vroeg een werkvergunning aan en is sindsdien een resident. Zoals hij zelf zegt : “I loved studying traditional jazz styles in Italy and the Netherlands, but jazz is a style of music that always evolves, and there’s no better place to hear a broad range of jazz styles than in New York City. As a musician, I want to learn and grow, and New York provides the fertile ground for anyone’s musical growth”.

Op dit album staan 7 composities van Amenta en een van Duke Ellington “Come”Sunday”, dat hij graag opnam uit liefde voor diens muziek, de andere nummers zijn een weergave van zijn indrukken van zijn leven in de V.S. Hij heeft inmiddels wel een zekere status bereikt als je ziet welke muzikanten hem hier begeleiden, toppianist Cyrus Chestnut, bassist Kimon Karoutzos die speelde met Terence Blanchard en Wycliff Gordon en op drums Gary Kerzou een opkomend nieuw talent als slagwerkster, beiden expats uit Griekenland, wonend in New York. Amenta heeft een rijk en vol geluid in zijn saxofoonspel hetgeen inderdaad doet denken aan zijn eerste liefde in de jazz Sonny Rollins.

Het album opent met ”Dancing” dat hij schreef voor zijn vrouw die danseres is, het is geen dansnummer, het drukt zijn waardering uit van de ritmische kwaliteiten van de dans. Onmiddellijk valt de soepele toonzetting van Amenta’s spel op en zijn fraaie sound. Minstens zo belangrijk in dit trio is de fameuze pianist Cyrus Chestnut met zijn kristalheldere geluid. Dat is goed te horen in de openingsfase van “Home”, een bluesy compositie die Amenta’s impressies van het leven op straat beschrijven van zijn nieuwe thuis, New York City. Te horen aan de warme liefdevolle klanken voelt hij zich daar als een vis in het water. “Bunch of time” opent met een lange bassolo, het is een funky, groovy nummer geïnspireerd op de muziek van Herbie Hancock en Roy Hargroove, een lekkere vette saxofoon en een catchy ritme, toffe muziek.

”Number 9” is een modale compositie geïnspireerd door McCoy Tyner die Amenta voor het eerst beluisterde in New York, een supersnel nummer waarin Amenta mij doet denken aan John Coltrane uit zijn Atlantic periode, Chestnut speelt hier in een razend tempo de sterren van de hemel. Het nummer “o6/22” verwijst naar een belangrijke datum voor Amenta, het is de datum van zijn eerste optreden als leider in New York en de dag dat zijn vader stierf. Het is een sereen nummer met bijzonder meeslepend en warm spel van Amenta en Chestnut en Karoutzos, misschien wel het mooiste nummer van het album. “Burgundy 45” komt daar ook voor in aanmerking, Amenta laat hier een collage horen van Amerikaanse muziekstijlen, van traditionele NewOrleans tot blues en swing, een heerlijk muzikaal college, gebracht in sneltreinvaart, dit album is een veelbelovend Amerikaans debuut voor Francesco Amenta.

Jan van Leersum.